آب در هاون کوبیدن است
اینکه من شعر بنویسم و
تو فال قهوه بگیری
وقتی آخر همه ی شعرهای من
تو می آیی
و ته همه ی فنجان های تو
من می روم.
دلـتـنـگـی را بـایـد گـفـت،
حـتـی اگـر طـوری بـه جـان خـودت و واژه هـا بـیـفـتـی
کـه مـردم فـکـر کـنـنـد دیـوانـه ای !
و دوسـت داشـتـن را بـایـد گـفـت،
حـتـی اگـر مـردم فـکـر کـنـنـد دیـوانـه ای هـسـتـی
کـه از شـدت دلـتـنـگـی بـه جـان خـودت و واژه هـا افـتـاده ای . . .
میخواهم قهوه بخورم
تلخ است
لطفا کمی به فنجانم نگاه کن
ما همیشه به اندازه ی
یک فنجان چای شیرین وقت داشتیم
ولی …
هیچ گاه حرفی جــز
تلخی جدایی ها نزدیم !!!ـ
چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان
نه به دستی ظرفی را چرک می کنند
نه به حرفی دلی را آلوده
تنها به شمعی قانعند
و اندکی سکوت…
[حسین پناهی]
چه مغرورانه اشک ریختیم
چه مغرورانه سکوت کردیم
چه مغرورانه التماس کردیم
چه مغرورانه از هم گریختیم
غرور هدیه شیطان بود
و عشق هدیه خداوند
هدیه شیطان را به هم تقدیم کردیم
هدیه خداوند را از هم پنهان کردیم…
نامی نداشت.نامش تنها انسان بود؛
و تنها داراییاش تنهایی. گفت: تنهایی‌ام را به بهای عشق می‌فروشم. کیست که از من قدری تنهایی بخرد؟
هیچ‌کس پاسخ نداد.گفت: تنهایی‌ام پر از رمز و راز است، رمزهایی از بهشت، رازهایی از خدا.
با من گفت‌و گو کنید تا از حیرت برایتان بگویم… هیچ‌کس با او گفت‌وگو نکرد.و او میان این همه تن، تنها فانوس کوچکش را برداشت و به غارش رفت.
غاری در حوالی دل. می‌دانست آنجا همیشه کسی هست. کسی که تنهایی می‌خرد و عشق می‌بخشد.
او به غارش رفت و ما فراموشش کردیم و نمی‌دانیم که چه مدت آنجا بود.سیصد سال و نُه سال بر آن افزون؟ یا نه، کمی بیش و کمی کم.
او به غارش رفت و ما نمی‌دانیم که چه کرد و چه گفت و چه شنید؛ و نمی‌دانیم آیا در غار خوابیده بود یا نه؟
اما از غار که بیرون آمد بیدار بود، آن‌قدر بیدار که خواب‌آلودگی ما برملا شد. چشم‌هایش دو خورشید بود، تابناک و روشن؛ که ظلمت ما را می‌درید.
از غار که بیرون آمد هنوز همان بود با تنی نحیف و رنجور. اما نمی‌دانم سنگینی‌اش را از کجا آورده بود،
که گمان می‌کردیم زمین تاب وقارش را نمی‌آورد و زیر پاهای رنجورش درهم خواهد شکست.از غار که بیرون آمد، باشکوه بود.
شگفت و دشوار و دوست داشتنی. اما دیگر سخن نگفت. انگار لبانش را دوخته بودند، انگار دریا دریا سکوت نوشیده بود.
و این بار ما بودیم که به دنبالش می‌دویدیم برای جرعه‌ای نور، برای قطره‌ای حیرت. و او بی‌آن که چیزی بگوید، می‌بخشید؛ بی‌آن که چیزی بخواهد.
او نامی نداشت، نامش تنها انسان بود و تنها داراییاش، تنهایی
